امیدواری ....
بدان که هنوز امیدواری
اگر با دیدن رنگین کمان می ایستی و به زیبایی آن خیره میشوی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر بارانی که بر سقف اتاقت میبارد به تو شهد آرامش میچشاند ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر با پیام غیرمنتظره ای خوشحال و شگفت زده می شوی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر به طلوع و غروب آفتاب خورشید بنگری و بخندی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر از درد و رنج دیگران ناراحت و پردرد میشوی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر زیبایی رنگهای گل کوچکی را درک کنی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر آرامش بعد از طوفان دریا را دیده باشی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر با سختی ها روبرو میشوی و میجنگی بدان که هنوز امیدواری !
اگر لبخند کودکی ، قلبت را شاد میکند ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر با نگاهی به گذشته لبخند بزنی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر لذت پرواز پروانه را درک کنی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر خوبیهای دیگران را میبینی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر به فکر آرامش هستی ، بدان که هنوز امیدواری !
اگر به بهار فکر می کنی ، بدان که هنوز امیدواری !
و بالاخره
اگر کلمه امید هنوز مفهوم خود را نزد تو از دست نداده و به آن می اندیشی
پس بدان:
هنوز امیدواری و وجودت پر از زیبایی است و هرجا که بروی با خود نور و برکت میبری .

ای آرزوی من

تو آن همای بخت منی

کز دیار دور پر پر زنان

به کلبه من پر کشیده ای

بر بامم ای پرنده ارشی خوش آمدی

در کلبه ام بمان

ای آنکه همچو من

یک آشیان گرم محبت ندیده

با من بمان که من یک عمر بی امید

همراه هر نسیم گلزار عشقها

در جستجوی یک گل خوشبو شتافتم

می خواستم گلی که دهد بوی آرزو

اما نیافتم

شبهای بس دراز با دیدگان مات

بر مرکب خیال نشستم

امیدوار

دنبال یک ستاره فضا را شکافتم

می خواستم ستاره امید خود را اما نیافتم

بس روزهای تلخ غمگین و نامراد

همراه موجهای خروشان و بی امان

تا عمق بیکرانه دریا شتافتم

شاید بیابم آن گهری را که خواستم

اما نیافتم

امروز یافتم گمگشته ای که

در طلبش عمر من گذشت

اما کنون نشسته مرا روبرو تویی

آنکس که بود همره باد سحر منم

آن گل که داشت بوی خوش آرزو تویی

دیگر شبان تیره نپوییم در آسمان

تو آن ستاره ای که نشستی به دامنم

همراه موج ، در دل دریا نمی روم

تک گوهرم تویی که شدی زیب گردنم

ای آرزوی من

تو آن همای بخت منی کز دیار دور

پرپر زنان به کلبه من پر کشیده ای

بر بامم ای پرنده ارشی خوش آمدی

در کلبه ام بمان ای آنکه همچو من

یک آشیان گرم محبت ندیده ای

نوشین لبی که جان به تنم میدمد تویی

عمر منی که تاب و توان داده ای به من

با من بمان که روشنی بخت من زه تست

آری تویی که بخت جوان داده ای به من

برای تو مینویسم که می دانم در دوردستهای آرزوهایم نشسته ای
و
هرگزلحظه ای بی دلواپسی و دوری خیالم را نمی آرایی

من به دوست داشتنت سرخوشم

و

به بودنت دلخوش.

ارزو میکنم هرگز دلخوشی ام را نگیری. من با این دلخوشی سرشار زندگی ام .

من هراسهای بی تو بودن را به میانجیگری این دلخوشی ، به فرداهای بی خاطره ام گره میزنم .

برای تو مینویسم که می دانم در دوردستهای آرزوهایم




میدانی بدون عطر حضور تو دلبسته ی هیچ انتظاری نیستم !

میدانی بدون تو تمام فرداهایم بی خاطره خواهند بود و من بی هیچ دفتری از خاطراتم گذشته ام را ورق میزنم و در انبوهی بیخاطره بودن گم میشوم .

نه ! میدانم که هیچ نمیدانی بی تو چه فرداهای بی ثمری را تجربه خواهم کرد.

حالا که نمیدانی، پس بگذر از سایه ی سیاه دلتنگی های من .

و

بگذار در سکوت و تنهایی این سیاهی بی هیچ خاطره ای ، خاطرم را به فراموشیها بسپارم و در تلخکامی ای فراموشی ، روزهای سیاه بی تو بودن را بشمارم .

شمارش ثانیه هایی که شاید، روزی خاطرات گمشده ام را به من باز گردانند

تقسیم کردن دلتنگی هایم با تو ، چه زیبا خواهد بود

اگر تو را هم دلتنگی هایی باشد از نوع من

دلم می خواهد احساسم ، مهر سکوت لبانم را

همان قدر احساس کنی که گویی احساس توست

درد ریشه دوانده در وجود توست .

مهر خورده شده بر لبان توست

دلم می خواست " تویی " نبودی

 

تو ، من و من ، تو بودم

شاید آنوقت این روح سرکش آرام می گرفت

 

و جای دلتنگی هایم را رهایی پر می کرد

 

رهایی از همه چیز

حتی از اندیشیدن ، اندیشیدن به خوبی ها و عشق ها

چرا که قلب من و تو حادثه ای خواهد آفرید

در فــراســوی عشــق

پنهان کن در آغوشت مرا

مرا در نهانی ترین گوشه ی آغوشت پنهان کن

آن سوی تاریکی

بر پهنه ی زندگی

آن جا که هوا از رویای بهار شفاف تر است و

باران سرود آفتاب را تکرار می کند...

راز چشمهایت ستاره ی بختم بود که درخشید

و مهتاب را در نگاهم زمزمه کرد

لبهایت خنده را که سال ها در گلو گم شده بود را

در چهار سوی زمان دوباره فریاد کشید 

و آمدنت کویر دستانم را شکوفه باران کرد

پنهان کن مرا

در آغوشی که نامش دوست داشتن است ...

لیلی چشم به راه است

لیلی می دانست که مجنون نیامدنی است اما ماند

چشم به راه و منتظر هزار سال

لیلی راه ها را اذین بست و دلش را چراغانی کرد مجنون نیامد

مجنون نیامدنی ست خدا از پس هزار سال لیلی را می نگریست چراغانی دلش را چشم به راهی اش را

خدا به مجنون می گفت نرود مجنون حرف خدا را گوش می گرفت

خدا ثانیه ها را می شمرد صبوری لیلی را

عشق درخت است ریشه می خواست صبوری لیلی ریشه اش شد خدا درخت ریشه دار را اب داد

درخت بزرگ شد هزارشاخه هزاران برگ ستبرو تنومند

سایه اش خنکی زمین شد مردم خنکی اش را فهمیدند

مردم زیر سایه درخت لیلی بالیدند

لیلی چشم به راه است درخت لیلی ریشه می کند

مجنون نمی اید مجنون هرگز نمی اید زیرا که مجنون نیامدنیست زیرا که درخت ریشه می خواهد

وحی آمد به موسی – علیه السلام – که بنی اسرائیل را بگوی که بهترین کس اختیار کند.
صد کس اختیار کردند .
وحی آمد که از این صد کس، بهترین اختیار کند ، ده کس اختیار کردند.
وحی آمد که از این ده ، سه اختیار کنید.
سه کس اختیار کردند .
وحی آمد که از این سه کس ، بهترین اختیار کنید .
یکی اختیار کردند.
وحی آمد که این یگانه را بگویید تا بدترین بنی اسرائیل بیارد !
او چهار روز مهلت خواست و گرد عالم می گشت که کس طلب کند .
روز چهارم به کویی فرو می شد، مردی را دید که به فساد و ناشایستگی معروف بود و انواع فسق و فجور در او موجود ، چنان که انگشت نمای گشته بود .
خواست که او را ببرد ، اندیشه ای به دلش آمد که : به ظاهر حکم نباید کرد ، روا بود که او را قدری و پایگاهی بود ؛ به قول مردمان ، خطی به وی فرو نتوان کشید و به این که مرا خلق اختیار کردندکه بهترین خلقی ، غره نتوان گشت .
چون هرچه کنم به گمان خواهد بود ، این گمان در حق خویش برم بهتر !
دستار در گردن خویش انداخت و به نزد موسی آمد و گفت : هرچه نگاه کردم ، هیچ کس را بدتر از خود ندیدم .
وحی آمد به موسی که آن مرد بهترین ایشان است ، نه به آن که طاعت او بیش است ، بلکه به آنکه خویشتن را بدترین دانست .

"اسرار التوحید "

به نام خداوند توانای پاک

که او آفرید آدمی را زخاک

درویش کوچه های تنهاییم ، کاسه ی گدایی مرا سکه ی نگاه تو کافیست !

.

.

.

فقط درد دلم را در جهان پروانه میداند / غمم را بلبل تنها و دور از لانه میداند . . .

.

.

.

در را باز کن خبری دارم ، قلبم را بشکاف نامه ای دارم ، نامه را باز کن ، دوستت دارم . . .

.

.

.

ای عشق مرا به شط خون خواهی برد / چون قیس به وادی جنون خواهی برد

فرهاد صفت در آرزویی شیرین / دنبال خودت به بیستون خواهی برد . . .

.

.

.

سالها پرسیدم از خود کیستم ؟ آتشم ؟ شورم ؟ شرارم ؟ چیستم ؟

دیدمش امروز و دانستم اکنون او به جز من ، من به جز او نیستم . . .

.

.

.

این منم پنهانترین افسانه ی شبهای تو / آنکه در مهتاب باران شوق پیدایی نداشت

خواستم تا حرف خود را با غزل معنا کنم / زیر باران نگاهت شعر معنایی نداشت . . .

.

.

.

زمان غارتگر غریبیست ، همه چیز را می برد جز حس دوست داشتن را . . .

.

.

.

یک نامه پر از ماه و تو را دارم یاد / در پاکت گل گذاشتم دادم باد . . .

.

.

.

شبها به ماه دیده ، تو را یاد میکنم / با مه فسانه گفته و فریاد میکنم

شاید تو هم به ماه کنی ، ماه من نگاه / با این خیال ، خاطر خود شاد میکنم . . .

بیا که دوست دارمت !!

بگذار که آسمان، آنگونه که هست در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد.

بگذار تا ماه، حتی به زیر ابر، در این سیاه شب، آرامشی به قلب سپید تو آورد...

شاید کمی که گذشت، شاید تبسم در چشم روزگار، شاید که مشق صبر، تکلیف روزگار، نچندان به کام ماست...

بگذار زیر و بم این زمین سخت، با پای خسته تو، گفت و گو کند.

شاید قبول جهان، آنچنان که هست، آغاز زندگی است.

آنجا که واژه ها به هیاهو نشسته اند.

شاید که شاخه گلی از سکوت ناب، آواز زندگی است.

بگذار اگر فاصله ای هست بین ما، تا روز ماندگاری دیوار سرد، یک پنجره برای دیدن هم هدیه آوریم.

بگذار تا پیکر بت دار روزگار، در برکه گذشت پاشویه ای کند.

آنجا که ناتوان کلام خسته، به فریاد می رسد.

دیگر سکوت، نقطه پایان گفتگوست.

گاهی تحمل خاری درون دست شیرین تر از لطافت گلهای زندگیست.

بگذار تا به دشت جدایی در این زمان، بارانی از طراوت و بخشش، سفر کند.

بذری به دشت مهربانی هدیه آوریم و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنیم.

چشمان پرسش خود را، تو بسته دار.

لبخند مهربان تو در چشم شرمناک، یعنی بیا.

« بیا دوباره دوست دارمت »

شاید که یک سلام، آغاز گفتگوست.

شاید برای رسیدن به شهر عشق اولین قدم از خود گذشتن است.