آه چه حالتی دارد! نه به وصف می­آید و نه  به فهم! دوست داشتن چه قدرتی دارد، در خویشاوندی و صمیمیت راستین چه نیروی معجزه گر خدایی نهفته است. چه لذتی است اینجا در "خود را نادیده گرفتن " در "خود را لقمه لقمه کردن" و به دهان دوست دادن که بجود و بجود و بجود و طعم و عصاره­اش را بمکد و تفاله­اش را بر خاک بریزد و این خود بهترین زندگی کردن است! و اینها و اینگونه نعمت­ها را همه از او دارم! من کی با این حالات آشنا بودم؟ کودک را، پدرش، مادرش می­زند و او به گریه می­افتد و از درد فریاد می­کشد، اما چه می­کند؟ با چهره برافروخته و چشمانی سرخ و گونه­های خیس از اشک، خود را به دامن مادرش یا پدرش، همان که آزارش داده است می­افکند. 

بگذار شیطنت عشق چشمان تو را به عریانی خویش بگشاید

هر چند معنی جز رنج و پریشانی نباشد.

اما کوری را هرگز به خاطر آرامش تحمل نکن

چه بسیار دلهایی که می پرستند و نیکی می ورزند و پرستش و تقوی و نیکی نیز در آنها زشت و آلوده و پلید است.
و چه دلها که عشق می ورزند و گناه می کنند و خطا و هوس و گناه نیز در آنها زیبا و پاک و زلال است.

چه تنگنای سختی است!

یک انسان یا باید بماند یا برود.

و این هر دو

اکنون برایم از معنی تهی شده است.

و دریغ که راه سومی هم نیست!

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست؛ بخند

قضاوت مکن، مبادا که قضاوت شوی.

وقتی به دنیا می آییم در گوشمان اذان می گویند، وقتی می میریم بالای سرمان نماز می خوانند.
زندگی چقدر کوتاه است؛ فاصله ی اذان تا نماز...

هر کس به امید شانس زندگی کند، بازنده ی زندگی است!

در نگاه کسی که پرواز را نمی فهمد هر چه بیشتر اوج بگیری، کوچک تر خواهی شد...

یادت باشه دنیا گِرده، هروقت احساس کردی به آخر رسیدی شاید در نقطه ی شروع باشی.

م   راقب افکارت باش که گفتارت می شود! مراقب گفتارت باش که رفتارت می شود! مراقب رفتارت باش که عادت می شود! مراقب عادتت باش که شخصیت می شود! مراقب شخصیتت باش که سرنوشتت می شود!

همیشه کسی رو برای دوستی انتخاب کن که اونقدر دلش بزرگ باشه که نخوای برای برای جا شدن تو دلش خودتو کوچیک کنی.

بزرگ ترین خیانت ها این است که به دوست خود که تو را راستگو می پندارد دروغ بگویی

از افتادن دیگری دل خود را شاد مکن، زیرا نمی دانی زمانه برای تو چه پیش خواهد آورد.