من با تو نگویم که تو پروانه من باش

چون شمع بیا روشنی خانه من باش

در کلبه من رونق اگر نیست صفا هست

تو رونق این کلبه و کاشانه من باش

من یاد تو رو سجده کنم ای صنم! اکنون

برخیز و بیا خود بت بنخانه من باش

دانی که شدم خانه خراب تو حبیبا!

اکنون دگر آبادی و ویرانه ی من باش

لطفی کن و در خلوت محزون من ای دوست

آرام و قرار دل دیوانه من باش

من شانه زنم زلف تو را و تو بدان زلف

آرامش آغوش من و شانه من باش

ای دوست چه خوب است که روزی تو بگویی

آرزویم همه این است ببینم از تو رویی