ای که موج نفست می بردم تا بودن 

ای سکوتت دل من را نجوا

چقدر پاکی تو

و چه خاموش و روان

نقطه ی آغازی تو برای بودن و ماندن

تو که آیینه ی آبی وجودم هستی

تو که تفسیر کلامم

تو که مقصود دعایم هستی

و تو که

سنگ صبور دل آشفته و شیدای منی

ای که امواج پریشان به تو تعظیم کنند

لهجه ی نیلوفری تو مال من و

دل آبی و ساده ام از آن تو باد

سخنی می گویم با زبانی خاموش

و نگاهی خیره

ای که در ظلمت شبهای دلم مهمانی

و چه بزمی بر پاست

در دل کوچک من

بزم شادی و شعف

بزم نیلوفری پیچک سبز فردا

و چه زیبا و دل انگیز شبی..ای دلم را مهمان

ای تو مقصود نفسهای اهورایی صبح

ای تو مقصود غزل های بلند دل من

با خودت زمزمه کن

بهترین مثنوی عشق دو دلداده ی شب

و به گوش دل بی تاب زمان هجی کن

ای که می مانی و با من به زبان می گویی

که من و تو بودیم

که من و تو هستیم

و به پایان جهان می گوییم

معنی بودن و ماندن مائیم