بگذار سر به سینه من تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده سر در کمند را

بگذار سر به سینه من تا بگویمت

اندوه چیست عشق کدامست غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم آنچنان که اگر بینمت به کام

خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرام و روشنی

من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های توام بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی گرمتر بتاب

ماه را چون مرواریدی به گردنت می آویزم

پرندگان را می گویم

تا خوش آواترین سرودها را برای تو بخوانند

درختان را زیر پای تو فرش می کنم

از گلها قایقی می سازم

تا دریاها را بپیمایی و از ابرها سایبانی

تا بیاسایی

از عصاره ی گلها عطری می سازم

تا در گذرگاهت هوا را عطر آگین کنم

مهتاب را به تو می دهم

و آب و آفتاب را

با توسن باد

تو را به گلگشت جهان می برم

از آسمان نردبانی می آویزم

تا به کهکشانها سفر کنی

رؤیاهای شیرینم را با تو قسمت می کنم

و کابوسهای تلخت را به جان می خرم

پروانه ها را می گویم

به هوای تو با شمع وداع گویند

و تنها تو را بجویند

گنجهای ناگشوده زمین را می گشایم

و به پای تو می ریزم

با عشقت

از همه بی نیاز شده ام