تو با يک جرعه از درياي يادت
ميان باغ قلبم جا گرفتي
تو با يک انعکاس نقره اي رنگ
تو چون يک هديه فيروزه اي
رنگ مرا بر قايق رويا نشاندي
و با يک لطف يک لبخند ساده
مرا به سرزمين عشق خواندي
تو ديوار ميان قلب ها را
به رسم آسماني ها شکستي
تو چون حسي غريب و واژه اي سرخ
ميان دفتر روحم نشستي
تو درياي ترين ترسيم يک موج
تو تنها جاده دل تا خدايي
تو مثل شوق يک کودک لطيفي
تو مثل عطر يک
گلدان رهايي
تو مثل نغمه موزون باران
به روي اطلسي ها نازنيني
و تا وقتي روحم مال اينجاست
به روي صفحه دل مي نشيني