صدايت نمي کنم،
مبادا به ياد آوري بي کس غريبي را که روزگاري،
تو همه کس او بودي...
نگاهت نمي کنم ،
مبادا چشماني را به ياد آوري که تمام لحظاتش،
از دوري تو گريان بود...
تو را در فراموشي ساختگي ات رها مي کنم....
و مي دانم که هنوز،
مرا به ياد داري...
چون باغباني که هيچگاه ،
نهالي را که با دستان خويش کاشته،
فراموش نمي کند.
و همين برايم کافيست...